Houtrot

Recensies

• De Groene Amsterdammer

  Een huis vol stilte

  Hillen vertelstijl doet denken aan een interne monoloog, waarin verschillende zinsritmes – nu koortsachtig elliptisch, dan zwierig – langs elkaar lopen, maar voor ieder personage mooi samenkomen in een eigen vertelstem. Dit resulteert in beschrijvend, energiek en helder proza (…) Haar personages komen bijzonder menselijk uit de verf (…) Dit zorgt, samen met het langzaam ontrafelende familiegeheim, voor een gelaagd emotioneel verhaal, waarin dilemma’s worden opgeworpen die niet altijd pasklaar te beantwoorden zijn. Hillen blijft de lezer op het verkeerde been zetten en weet tegen de ontknoping op indrukwekkende wijze gevoelens van zowel berusting als tragisch medeleven op te wekken.

  Lees verder
• TZUM

  Wankele genen

  Houtrot past bijzonder goed in de traditie van gotische literatuur met een feministische inslag,– er is een huis, een familiegeheim, er zijn spoken en legendes, en vooral zijn er sterke vrouwen die zich een weg banen door dit patriarchale moeras… Ondanks de zware thema’s is het een ‘licht’ boek. Hillens taal heeft een sensuele onderlaag, altijd borrelt er iets onder de oppervlakte. Haar erotische scenes zijn nuchter en daarom bijzonder effectief. En het mooiste is dat al dit menselijk geworstel uitmondt in een stroom van effectieve beeldspraken over de existentiële situatie van de mens. (...) Naast deze opvallende ‘waarheden’ over het menselijk bestaan is Houtrot ook ‘gewoon’ een spannend boek – waarin Hillens liefde voor de taal, de mens en zijn tekortkomingen als een paal boven water staat.

  Lees verder