Mannenmaal

Recensies

• TROUW

  Wout heeft Ben vermoord, dat vertelt Hillen meteen. En toch houdt ze het spannend

  Soms blijft een romandebuut je langer bij dan je had verwacht. Een voorbeeld is Houtrot (2018) van Rinske Hillen. Ze schreef over een familie die een vervallen grachtenpand bewoont. De verzakking van dat huis werd moeiteloos symbolisch voor de onttakeling van het gezin en hoe voorspelbaar dat ook mag lijken, de sfeer van het boek was sterk en bleef dus hangen. Het maakte mij extra nieuwsgierig naar Hillens tweede roman Mannenmaal. Een intrigerende titel met een zekere ritmische kwaliteit. Maar wat betekent het?

  Lees verder
• PAROOL

  Mannenmaal is op z'n best in de schijnbaar simpele situaties

  Het begint op een natuurbegraafplaats. De wereldberoemde kunstschilder Ben Roovers is dood, weggestopt in de winterse vriesgrond, in een kartonnen doos. Aan dat verse graf staat de moordenaar. Die zichzelf geen moordenaar voelt: ‘hooguit een dief’. Meteen na die intrigerende proloog maakt Rinske Hillen (1975) een sprong terug in de tijd. Het is zomer. Ben Roovers leeft nog. Hij wordt bezocht voor een interview door zijn ex Eva, die inmiddels jarenlang braaf getrouwd is, een kind heeft, en kunstjournaliste is. Detail: haar man heet Wout – net als de ‘dief’ uit de proloog. In korte hoofdstukken, afwisselend vanuit Wouts en Eva’s perspectief verteld, leren we wat er tussen die zomer en die winter is gebeurd. ­Hillen onthult stap voor stap, grensoverschrijding na grensoverschrijding, welke rol de twee echtelieden hebben gespeeld in Roovers’ dood.

  Lees verder